Sonra durdum düşündüm. ''Biz böyle miydik lan?'' dedim. Kalabalık bir toplaşmaya gidildiğinde ''ANNEAA'' diye canına okurduk kadıncağızların. Herkesin ilgisi üstümüzde olsun isterdik. Enerjiyi boşaltana kadar tepinip sonra da sıcacık kucaklarda sızardık. Şimdiki çocuklar bir şeyler elde etmek için çabalayamıyor bile. Ne isterlerse ellerine veriliyor, her dışarı çıkıldığında en az bir oyuncak alınıyor. Çoğu, paketi bile açılmadan evde bekliyor.
Biz n'aptık? Ablamızdan abimizden, kuzenlerimizden kalanlarla oynadık. Ben çocukluğum boyunca babamı Toyz Shop'a sokup bir kere barbie aldırdığımı hatırlamam. Paramız mı yoktu? Vardı çok şükür. Ama şımartılmadık. Hayatımın en büyük atraksiyonu babamla alışverişe gittiğimizde alışveriş arabasına çaktırmadan jelibon atmaktı. Müthiş emrivakiydi. Babam kasada geçirdiklerinde bir şey de diyemezdi. Ölürdüm zevkten.

Hava atılacak en büyük nesneler, bisiklet, scooter, barbie evi, en fiyakalısından futbol topu falandı. ipad de neymiş ulan? Aylarca diretip aldırdığım bisiklet dururken anamın elime tutuşturduğu kıytırık ipad'ini napayım ben?
Düşüp dizimiz kanadığında sallamazdık bile. Kanı ağaç yaprağıyla sildiğimiz olurdu. Sonra da aynen devam ederdik oyuna. Şimdiki el bebek gül bebekler gibi ana kucağına koşmazdık. Çiçek koparıcam diye kaç metrelik uçurumun kenarında gezdiğimi bilirim. Bedava yaşıyorum şu an, onu fark ettim bu yazıyı yazarken.
Bunlar neden mi aklıma geldi? Evde ders çalışıyorum, çeviri yapıyorum. Ayağım da sakat olduğu için kaç gündür hep evdeyim. Havalar da ısındı. Bizim mahalle çocuk yuvası gibi. Şehrin 10-14 yaş nüfüsunun %90'ı buraya toplanmış. Sabahtan akşama top koşturuyorlar, ya da karşıdaki internet cafe'de oyun oynuyorlar. Çocuklara ''sessiz olun biraz laan'' diye bağırmak için ağzımı açıyorum. Sonra susuyorum. Ağzımdan çıkmıyor o kelimeler. Bize bağıran teyzelere ''üff ne var be oynıcaz tabii çocuğuz biz'' diye iç geçirmelerim geliyor aklıma. Boğazımda sıkışıyor o söylemeyi planladığım atar dolu laflarım. O yüzden bırakın, oynasınlar.
Bizim başımız ağrır belki ama hiç olmazsa bütün gün bilgisayara bakmaktan embesil olmuş bir geleceğimiz olmaz. Arkamızda, Counter oynayıp ''sis atma oç'' diye bağırarak değil, düşe kalka büyüyen bir nesil bırakmış oluruz.